Melancholia

Nocy mroczna, chwilą ledwieś, nie powstrzymasz dnia promieni,
próżno trzymasz co nie twoje. POWSTAŃ ŻYCIE spośród cieni!
I wy wstańcie, pędy żywe, w jamie smoczej pochowane!
Niech nie zginie co od Boga, co ma Niebu być oddane.

14 stacja drogi krzyzowej.


Jestem rozciągnięta jak masło na zbyt wielu kromkach.. (Tolkien)

Nie wpadłam w depresje. Nie.. Dopadła mnie melancholia. Dobrze, że nie egzystencjalizm.
Trwam w zawieszeniu i działam na zasadzie powtarzania czynności, wszelka własna inwencja twórcza aż boli, co nie znaczy że zmieniłam sie w zwierze.

Czas ten pokazuje mi ile można pieszczochować sie z najmłodszym dzieckiem.
Czas ten uczy mnie cierpliwości.
Powracam do porzuconych sprzed ciąży atrakcji.
Doceniam niezwykłe właściwości poduszki i kołdry we własnym łóżku, ich miekkość i delikatność to poezja dla mojego ciała.
Uczę się walczyć z emocjami, tymi porywczymi.
Kawa zaczęła mi znów smakować, zupełnie czarna i całkowicie nie słodka jak zawsze zresztą.
I zrozumiałam jak bardzo kocham Agatkę. Nie da się tej miłości objąć żadnymi słowami, nie ma też na to wpływu jej stan błogosławiony. Kiedy tak fizycznie odczuwamy czyjś brak to zostaje tylko płacz, przyznaję, że ostatnio często ona jest powodem mego płaczu, a właściwie tęsknota za nią.


Idzie chwiejnymi krokami pijana wiosna do nas. Myślę sobie że powinnam zmienić skóre wierzchnią na bardziej kobiecą. Śmieją sie do mnie sukienki z wystaw sklepowych, chyba będę musiała zaprzyjaźnić sie z rajstopami.
Tak myśle.

Tymczasem zamykam oczy. Może sen przyjdzie... Wyjątkowo o 3 nad ranem.